TESTEN, TESTEN EN CHAMPAGNE
Slechts drie dagen had ik om me voor te bereiden op, wat voor mij de reis van mijn leven zou gaan worden; met een club astronomen van Volkssterrenwacht Urania onder begeleiding van Werner Hamelinck naar Antarctica. Maar zelfs in Coronatijd kwam dit uiteindelijk allemaal goed.
We verblijven twee nachten in Santiago en hebben dus één dag voor sightseeing in de stad, maar voordat we op sightseeing gaan moeten we weer een antigeentest ondergaan om morgen aan boord te mogen van de Silver Cloud. Gelukkig is de uitslag bij iedereen weer negatief, maar wat blijft dit spannend.
Op de luchthaven van Santiago worden de gasten van Silversea ontvangen met champagne en pisco sour. We genieten van spectaculaire uitzichten op Patagonische gletsjers en de rotspieken van Torres del Paine tijdens onze vlucht naar Punta Arenas en gewapend met test- en vaccinatiebewijs kunnen we uiteindelijk aan boord van de Silver Cloud. Onze schoenen worden gedesinfecteerd en aanwezigheid geregistreerd. Hoera, iedereen heeft ‘gezond’ de boot gehaald. De champagne staat koud, dus laten we hier alvast maar ‘de kelken op vullen’, niet wetende dat dit vocht de komende 14 dagen nog rijkelijk vloeit.
VAREN OP DE MILDE BAREN
De groep is verdeeld over verschillende dekken en verblijft in hutten met en zonder veranda. Ik verblijf in een hut zonder veranda. Iedere hut beschikt over een inloopkast en een badkamer met douche. De champagne staat koud, de minibar is goed gevuld en de butler staat voor de deur. Het avontuur kan beginnen!
De eerste nacht van onze reis liggen we nog in Punta Arenas. De volgende dag krijgen we eerst veiligheidsinstructies op het bovendek en om 10.20 uur gooien we de trossen los, zien we bij het uitvaren vele aalscholvers en varen de straat van Magelaan binnen, een zeestraat tussen Patagonië in het noorden en Vuurland in het zuiden, richting Atlantische Oceaan. Het is prachtig weer, de zon staat hoog aan de hemel, het is zeven graden celcius en er waait een lichte wind.
Iedere avond na het avondeten ligt het blad Chronicles op mijn bed, dat het programma aangeeft van de volgende dag. Het laat zien welke lezingen er worden gehouden en toont tevens de andere activiteiten zoals, Indiaas koken, cocktails maken, tafeltennis en optredens van muzikanten bij de thee en de borrel. Ik hoef me de komende tijd geen moment te vervelen!
Er zijn op de boot vier restaurants: een restaurant met buffet, twee restaurants met bediening, waarvan je in Restaurant La Dame moet betalen, en een restaurant op het bovendek, bij het zwembad. Er is een bar, een bioscoop, een fitness, fotostudio en winkels. Kortom; voldoende vertier als ik even buiten niet heerlijk kan genieten van de prachtige uitzichten of gewoon over het water staar.
Als we de Straat van Magelaan uitvaren, komen we op open oceaan en wordt de beweging van het water al dusdanig dat enkelen van onze groep een reispilletje nodig hebben. Bij mij valt het vooralsnog mee.
Zolang we nog langs de zuidpunt van Zuid-Amerika varen is de zee nog redelijk rustig, is het mooi weer en kunnen we heerlijk bij het zwembad lunchen. De vogels die ons volgen zijn verschillende soorten stormvogels. Om bij Antarctica te komen moeten we de Drake Passage door. Dit is een zeestraat tussen de zuidpunt van Zuid-Amerika, Kaap Hoorn, en Antarctica en is vernoemd naar de Britse zeevaarder Francis Drake. We zullen de Drake Passage niet recht oversteken maar in de richting van de South Orkney-eilanden varen, die bewoond zijn door pinguïns en robben.
DE ECLIPS: WE ARE CLOUDED OUT
Vier december, de dag die het hoogtepunt van deze reis zou moeten worden, de dag van de zonsverduistering. De zon komt op om 03.00 uur en om 03.30 staan wij vol verwachting op het bovendek, gewekt door de stem van expeditieleider Danny die door de intercom klinkt en bevestigt wat wij al voelden; we trotseren nu golfhoogtes tot 5 meter. En de lucht… die zit potdicht. Er zijn zo van die momenten waarop je vurig hoopt dat de weersvoorspellingen ernaast zitten. Dit was zo’n moment. Geen heldere zonsverduistering maar gierende wind en woeste golven. “We were clouded out”, werd er geroepen. Collega eclipsjagers vingen ongeveer twintig minuten later plots nog een glimp van de deels verduisterde zon op, waarna ze onherroepelijk achter de wolken verdwijnt. Wѐl zag ik hoe het in 1.5 minuut pikdonker en ook weer licht werd. Oók een hele bijzondere ervaring!
PINGUÏNS EN ENORME IJSROTSEN
We zetten verder koers, langs Laurie Island, naar de South Orkney-eilanden, die liggen aan de rand van de Scotia Zee, in de Zuidelijke Oceaan en gaan nog een paar uurtjes slapen. Ter hoogte van Laurie Island drijven enorme ijsrotsen in zee.
In de loop van de middag gaat het erg hard waaien en ontwikkelen zich golven van wel zeven tot acht meter. Ons schip beukt in de golven. We passeren Coronation Island, op weg naar de Antarctic Peninsula, de Antarctic Sound.
VOET AAN WAL OP ANTARCTICA
Alles op mijn kamer kraakt, piept, rammelt, schudt, lades vliegen open en weer dicht, het glaswerk schuift en rinkelt in de kastjes, flesjes en blikjes slingeren door de minibar. Het beeldscherm van de TV zwiept alle kanten op, mijn elektrische tandenborstel valt van de wastafel en als ik naar het toilet ga, vlieg ik door mijn kamer. Van slapen komt dus niet erg veel! De volgende ochtend is weer een antigeentest gepland, maar deze test wordt uitgesteld naar de middag. Er is te veel deining!
De Arctic Sound is een watermassa van ongeveer 30 zeemijlen lang en 7-12 zeemijlen breed, die de Joinville eilandgroep scheidt van het noordoostelijke uiteinde van het Antarctisch schiereiland. In de zee drijven gigantische ijsrotsen.
De komende dagen zullen we enkele keren met zodiacs aan land gaan om o.a. pinguïns en robben te zien. De pinguïns, die we gaan bewonderen zijn de adélie-pinguïn, de kinband-pinguïn en de ezels-pinguïn. De grootste van de familie, de keizerspinguïn zullen we op onze reis niet te zien krijgen. Er zijn geen aanlegsteigers op Antarctica, de zodiac vaart tot tegen het strand en dan zwieren we onze gelaarsde beentjes over de rand om zo aan land te gaan.
De stop bij Brown Bluff, een uitgedoofde vulkaan in The Antarctic Sound, is ronduit spectaculair door de uitzichten bij dit prachtige weer en we zien er aandoenlijke adéliepinguïns, die bijna allemaal op een ei liggen, het broedseizoen is net begonnen en er worden ijverig nesten gebouwd. We observeren zelfs al enkele piepkuikentjes, super leuk!
Het zodiacavontuur bij Spert Island is sensationeel. Het weer is prachtig, de zee vrij rustig en de uitzichten adembenemend.
In Hope Bay staat er een zodiactour door de baai op het programma langs de Argentijnse Arctische nederzetting van Esperanza Base waarbij we opnieuw een grote pinguïnkolonie ontwaren. Maar helaas, gedurende de tocht slaat het weer om. Het gaat enorm hard waaien en golven water kolken over ons heen. Doorweekt en verkleumd klimmen we weer aan boord in de troostende wetenschap dat een hete douche, champagne en een warm diner op ons wachten!
Op weg naar Mikkelsen Harbour bij Trinity Island zien we het spuiten en enkele bewegingen van een bultrug. Helaas bleef het daarbij. De zodiaktour in Mikkelsen Harbour is ook weer spectaculair: prachtig weer, mooie uitzichten, vele eigenwijze pinguïns en enkele robben.
BORRELENDE VULKAAN EN EILANDBEZOEK IN THERMO-ONDERGOED
Een volgende stop en zodiac tour is bij Deception Island, in Whalers Bay. Deception Island is een van de South-Shetland-eilanden en Whales Bay is de krater van een actieve onderzeese vulkaan. Voordat we in Whalers Bay zijn, varen we door Neptunes Bellow, een zeer smalle opening. In Whalers Bay zijn allerlei overblijfselen te zien uit de periode (1912-1931) van de walvisvangst. We krijgen instructies: als het water plots begint te borrelen en er zich stoomwolken vormen, we ons als een speer uit de voeten moeten maken langs een voorziene vluchtroute. Niét terug naar de boot, want die moet dan direct de krater uitvaren.
Op weg naar Half Moon Island varen we langs eilanden die in nevelen zijn gehuld. Het ijs drijft in zee, de golven hebben witte koppen, het waait erg hard en het is erg koud! De weersomstandigheden zijn niet opperbest om bij Half Moon Island aan land te gaan, maar die-hards als we allemaal zijn, gewapend met thermo-ondergoed en waterdichte kledij, gaan we ervoor. De eerste zodiacs hebben al enkele mensen naar het eiland gebracht en juist als onze groep aan de beurt is, wordt de tocht afgeblazen. Het weer is slechter geworden en daardoor is het onverantwoord om nog meer mensen naar het eiland te brengen. Nu nog de mensen terughalen, die al op het eiland zijn, dat is nog niet zo gemakkelijk maar gelukkig slaagt het zeer professionele expeditie team van de Silver Cloud erin en brengt iedereen veilig terug aan boord.
MAKE YOUR SUITE DRAKE PROOF
Na deze laatste poging om voet aan land te zetten op Half Moon Island zit ons verblijf op Antarctica erop en gaan we via de Drake Passage weer terug naar Punta Arenas. De komende twee dagen varen we door de Drake Passage en gelukkig is het weer niet zo onstuimig als op de heenweg. Geen ‘drake shake voor gevorderden’ dit keer. Toch heeft de boot een flinke deining en zijn ook dit keer de stoelen in de restaurants weer aan de grond vastgemaakt.
We volgen een lezing over de Noord- en Zuidpool, gaan tafeltennissen, zwemmen, ontspannen in het bubbelbad, in de panorama lounge een boek lezen of gewoon over het water staren, speurend naar de bultrug.
De weeromstandigheden zijn wisselend, uitzichten eindeloos en zonsondergangen warm van kleur. Alles is overweldigend!
Op naar Santiago voor een laatste nacht om bij te komen van alle opgedane indrukken en een antigeentest (een mens kan niet negatief genoeg zijn). Hierna komt er toch echt een einde aan deze droomreis. Alles was perfect georganiseerd, heel goed verzorgd, heerlijk eten en drinken, alle activiteiten perfect geregeld. Ik voelde me bijna koninklijk!
