Kwazulu Natal in drie dagen

Eenmaal geland in Johannesburg heeft Trees me op het hart gedrukt eerst te pinnen en direct het hotel op te zoeken. En nee, geen hulp aan te nemen van de vele aardige mensen die willen helpen. Daar gaat het al mis. Ik heb mijn pinpas niet voorbereid. Credit card dan maar. En ik kan die aardige meneer mij best even laten vertellen waar ‘t hotel is. En me laten begeleiden. Ook al worden de gangen waar hij me doorheen leidt steeds verlatener en begin ik me met mijn juist opgenomen cash steeds ongemakkelijker te voelen. Afijn, het gaat goed. Na een kort nachtje vlieg ik door naar Durban waar ik een lift krijg naar Mtubatuba, een Afrikaans dorp ergens halverwege waar ik mijn eerste cultuurshock beleef. Wat raar om de enige blanke te zijn!

Dinsdag – Game Reserve Hluhluwe iMfolozi

Na een paar colaatjes arriveert de chauffeur van de Rhino Ridge Safari Lodge in het dorp om mij naar HluhHluwe iMfolozi te brengen. Al gauw blijkt het de eigenaar in hoogsteigen persoon te zijn die mij naar de spiksplinternieuwe sterrenlodge brengt. Direct na het binnenrijden van het park word ik getrakteerd op een giraf, buffels en olifanten. Wat een geduld heeft deze man terwijl ik met de ene lens na de andere uit het raam van de auto hang. Gelukkig lijkt hij plezier te hebben in mijn enthousiasme. Ondanks de opgelopen vertraging kan ik bij aankomst gelijk mee met de middag gamedrive.

Nóg veel meer groot wild, op maar enkele meters afstand. Na een adembenemende sundowner – met wat later bleek drie neushoorns vlak achter de 4×4 – ook nog een blood moon. Enorm indrukwekkend allemaal. Al die oerdieren. En wat een overweldigende natuur. Wat ben je hier klein als stadsmens. En wat weet je dan weinig van de ‘echte’ wereld. Diep onder de indruk kom ik eindelijk aan bij mijn villa. Holy moly. Moet ik echt terug naar de main area om te eten? Echt? Niet open haard aan en in chillen in bad? Nee dus. Dinner it is. Het wordt een tongstrelend feestje in toevallig opnieuw het gezelschap van Bryt. Tijdens de tweede gang worden we verrast met een spontaan optreden van het Zoeloe-personeel. Zang en dans. Wat een prachtige namen hebben de vrouwen. Hope, Promise. Een heerlijke maaltijd en vele glazen wijn later schuiven we door naar het vuur buiten waar de maan het park in een sprookjesachtig licht zet.

Woensdag – iSimangaliso Wetland Park

De volgende ochtend een zo mogelijk nog indrukwekkendere game drive. Neushoorns, neushoorns en nog eens… Ha, nee! Dankzij het radiosysteem horen we dat er verderop in het park een groep leeuwen met welpen is gespot. Na een nogal wilde rit zien we ze van heel dichtbij. Ook gieren zien we en een olifant die onbeschaamd korte metten maakt met een boom. Gids Lindi zíet niet alleen alles maar zit ook nog eens vol weetjes: “Olifanten hebben alleen al in hun slurf maar liefst 150.000 spieren; het duurt jaren voor ze die ten volle beheersen.”

Na een gehaast ontbijt is het tijd voor de wegtransfer naar mijn volgende bestemming, Makakatana Bay Lodge in St. Lucia iSimangaliso. Ik word opgewacht met zelfgemaakte limonade en een heerlijke salade aan een fris met bloemetjes versierde wit gedekte tafel. Bliss bedient me en er volgt een ontwapenend gesprek. Uit een wederzijdse “Waar kom je vandaan, ben je getrouwd, heb je kinderen etc.” blijkt dat ze dolgraag had willen trouwen met de vader van haar kinderen maar dat de elf koeien die haar verloofde had moeten opbrengen als bruidsschat toch echt niet haalbaar waren.

Kort na het droppen van mijn tas neemt Annelies, een Belgische ranger, me mee voor een privé gamedrive door de normaliter wildrijke moeraslanden. Totale droogte. De regen heeft het dit seizoen laten afweten en de waterbronnen zijn opgedroogd. De dieren hebben dorst en verschuilen zich in de struiken. De harde wind doet het hoge gras ruisen wat desoriënterend werkt. Alleen in de verte zien we vele dieren en dan vooral vogels. Maar ook een groep giraffes. Annelies stelt een sundowner voor en draait de jeep de weg af, naar een mooi plekje op 25 meter afstand van de groep waar we een adembenemende zonsondergang meemaken. Wat zijn ze nieuwsgierig! Pas als er drie neushoorns te dichtbij komen gaan we terug. Inmiddels is het alweer donker geworden, een ideale setting voor een viergangen diner in de boma met Hugh, de eigenaar van de lodge. De grond is al vier generaties in zijn familie en dat is dan ook de reden dat zij de enige private lodge in het park zijn. Wel de lusten dus en niet de lasten want het park wordt onderhouden door de overheid. Als ik naar mijn huisje loop is de historie bijna tastbaar.

Het voelt alsof het nog midden in de nacht is als mijn wekker afgaat voor de ochtend gamedrive, en opnieuw ben ik de enige. Oogverblindend ochtendlicht op het wuivende gras. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Bijzonder is dat ik naar de plek gebracht wordt waar de bootsafari vandaan vertrekt, een magische plek waar alleen Makakatana toegang toe heeft, waar de nijlpaarden overdag in het water slapen met alle geknor en geplons van dien. Layton ontwaart in de verte een krokodil. Da’s nog eens een morningcoffee…

Weer terug in mijn charmante huisje heb ik heel even tijd voor mezelf. Stilte. Wilde zwijntjes die voorbij rennen aan mijn veranda, op weg naar de modderpoel waar ik op uit kijk. Wat jammer dat ik verder moet. Hier is zoveel meer te doen. Wat had ik graag nog een bootsafari gedaan en een bezoek aan het strand gebracht.

Donderdag – Dolphin Coast, Ballito

Het vele reizen, de korte nachten en de vele véle nieuwe indrukken zijn me niet in de koude kleren gaan zitten dus als ik aankom in het hotel in Ballito is het eerste wat ik doe een lang bad nemen en een paar uur m’n bed induiken. Ik moet wennen aan de geluiden. Luid geblaf van honden vlakbij en het oorverdovende geluid van de golven van de oceaan. Weer wakker heb ik eenmaal aangekleed nog een kwartiertje over voordat Jozef arriveert. Ook al is mij op het hart gedrukt niet alleen over straat te gaan, toch waag ik het erop. Ik besluit nog even naar het strand te lopen.

De kortste weg is via een geheime poort aan de achterzijde van het hotel. Ik krijg de sleutel mee en over een dicht begroeid paadje loop ik naar de weg die naar zee leidt. Het wordt nu snel donker. Die oceaan! Enorme woeste donkerblauwe golven die een donderend kabaal maken. Hier ga ik dus níet zwemmen, mij te link. Wel even pootje baden natuurlijk. Het water heeft een aangename temperatuur. Beetje verkeerd getimed alleen. Ik krijg een vloedgolf over me heen waar je bang van wordt en helemaal zeikie druip ik af. Ik merk dat ik eigenlijk niet zo goed meer weet hoe ik heen gelopen ben. Ik zeul in mijn plakkende natte kleren door de donkere straten en wanneer ik denk dat ik de juiste bosjes inga om het geheime paadje terug te vinden hoor ik honden op dichte afstand heel hard tekeer gaan. Ze zullen toch niet denken dat ik een inbreker ben? Met de takken nog in m’n haar struikel ik mijn weg terug naar beneden. Dit was dus niet het juiste paadje… Op goed geluk ga ik dan maar op zoek naar de hoofdingang aan de voorzijde. Na een paniekerig half uur dwalen in de koplampen van de voorbij rijdende auto’s vind ik die. De jongen van het hotel doet zijn best niet te lachen als hij het hek voor me opendoet. Wat een wereldreiziger ben ik… Pffft. Gauw omkleden. Jozef lacht zich rot als hij mijn verhaal aanhoort. Het diner bij Coco de Mer maakt alles goed. Goddelijke langoustines begeleid door hemelse wijn.

Vrijdag – Durban

Vandaag geen wekker, waardoor ik de dolfijnen die ’s ochtends in alle vroegte voor de kust moeten zwemmen mis. Zonde! Het ontbijt wordt overstemd door twee krijsende vervet apen waarvan ik nu snap waarom ze ook blauwapen genoemd worden. We vertrekken naar Durban voor het eigenlijke doel van de reis: INDABA, Afrika’s grootste travel vakbeurs. Het is tijd voor ontmoetingen met leveranciers, het maken van scherpe prijsafspraken en het vinden van nieuwe 'Untamed' producten.

Zuid-Afrika, I love it! Drie dagen in drie totaal verschillende natuurgebieden op zo’n kleine afstand van elkaar. Het was maar een heel klein stukje van een overweldigend en veelzijdig land. Ik wil er meer van zien. Véél meer. Met begeleiding graag.