Drie dagen geleden rond het middaguur haalde ik Will en Zita Gibson op van Mombo Airstrip. Het was warm en zonnig en we reden in een open voertuig, zonder dak. We zouden meteen naar het kamp toerijden om af te koelen; ik zei dat dat ongeveer tien minuten zou duren. Wat een vergissing!
De rit naar het kamp was saai. De meeste dieren rustten in de schaduw van de grote bomen en van het dichte struikgewas langs de weg. We praatten wat en Will en Zita vertelden dat ze op een eerdere reis in Botswana gehoord hadden over Mombo, en dat ze nu terug waren gekomen om zelf te zien of deze “legendes” klopten. Ik zei hen dat ik hoopte dat de ervaring zou voldoen aan hun verwachtingen…
Terwijl we het kamp naderden, veranderde ik van radiozender om de managers te informeren dat we in de buurt waren, toen ik het laatste stukje hoorde van gepraat en het woord “di-Tau!” (leeuwen!) opving. De Moporota Pride (groep leeuwen) is de afgelopen maanden regelmatig overdag in het kamp geweest, op jacht, en ik dacht dat dat ook nu wel eens het geval zou kunnen zijn. Ik vertelde Will en Zita dat er mogelijk leeuwen rond het kamp waren, en dat we ze konden proberen te spotten.
Even later kwamen we een vers spoor tegen dat over de brug leidde, richting Mombo Island. Toen we de hoek omgingen, zagen we eerst één leeuw, toen twee en plotseling verschenen er overal koppen. We hadden minstens twaalf leeuwen voor ons, en hun aandacht was gericht op iets voor hen, weg van ons, in de richting van Little Mombo. In de verte zagen we in de schaduw van de bomen en tenten een kleine kudde impala’s. Alle leeuwen staarden aandachtig in hun richting. Terwijl wij met ingehouden adem toekeken, begon om ons heen de jacht. De leeuwen bewogen als zetstukken in een dodelijk bordspel richting hun nerveuze prooi…
Het kampeiland dat aan drie zijden is omgeven door water verandert in een perfecte val wanneer de leeuwen de ontsnappingsroute over de dijk kunnen blokkeren, een strategie waar ze recentelijk succes mee hebben gehad. In dit geval waren ze allemaal op de juiste positie om de impala’s in te sluiten, wat na enkele ademloze minuten gebeurde.
Plotseling braken de impala’s door en vluchtten langs de doorgang die het verst van de zichtbare groep leeuwen was, niet wetende dat er anderen op de loer lagen in het dichte palmstruikgewas voor hen. De snelheid waarmee alles gebeurde was buitengewoon – een leger van leeuwen kwam aanrennen om de ontsnapping van de impala’s te verijdelen, en na een seconde stilte hoorden we een bloedstollende plof toen een van hen in volle vaart tegen een van de vluchtende antilopen botste. Een ogenblik later was het karkas onzichtbaar bedolven onder een infanterie aan leeuwen, ruzie makend over het vlees. De andere impala’s waren erin geslaagd hun klauwen te ontvluchten en zichzelf in veiligheid te brengen.
Niets klinkt zoals het geluid van twaalf leeuwen die grommen, grauwen en kraken tijdens een ‘kill’, terwijl ze het uit elkaar rukken in steeds kleinere stukken. Een paar minuten later was er bijna niets meer van over, behalve dat waar het de grotere sterkere leeuwen gelukt was mee weg te komen om in alle rust te verorberen.
Met bloedige snuiten dwaalde de meerderheid van hen af om te rusten in de schaduw onder een groep bomen in de buurt van de toegangsweg van het kamp.
Toen zaten wij nog met de lastige kwestie hoe wij de receptie konden bereiken zonder door hen opgemerkt te worden, wat ons lukte door de bescherming van de hoge termietenheuvel bij de ingang, het voertuig als schild gebruikend.
Inmiddels een beetje verbrand door de zon en snakkend naar een koud drankje, maar met een glimlach van oor tot oor, werden Will, Zita en ik ontvangen door Katie en Liz met een groots “welcome to Mombo!”
Inderdaad, een ongelooflijk groots welkom….
Tot de volgende keer,
Ryan Green
NB. Ryan Green leeft sinds 2004 in de Okavango Delta en is gids, wildlife fotograaf en schrijver
Hij werkt o.a. voor Mombo Camp
