Burkina Faso - Togo en Benin

Dorian,Wij zijn thuis gekomen van een onvergetelijke reis en hebben ons geen moment verveeld.

Wij waren voorbereid op ‘Un programme fort’ en dat bleek ook zo te zijn. We kregen een aantal forse reisdagen te verwerken, waarbij er - behalve het heen-en-weer schudden op de slechte wegen - nauwelijks beweging was. Hier en daar had dus wel een extra rustdag gepast, maar anderzijds kregen we zo binnen het voorziene tijdsbestek wel meteen een uitermate boeiende en complete inkijk in het reilen en zeilen in deze drie - toch wel onverwacht - heel diverse, landen van West-Afrika. Een regio die we tot op heden nooit bezocht hadden.
De lange reisdagen waren vooral in Burkina Faso en Togo lastig aangezien het daar ’s avonds al om 18.00 uur donker was: vaak trokken we al meteen bij aankomst op verkenning naar de binnenstad om toch voldoende beweging te hebben. Zo konden we ons bij daglicht een beeld van de stad vormen, zodat we er ons ook ’s avonds op ons gemak konden bewegen en oriënteren. In Benin had je ’s avonds meteen een uur extra ter beschikking en dat maakte de avonden daar wat minder hectisch.

De lunchplekken waren ons in sommige gevallen al iets te formeel: in zijn zoektocht naar ‘verteerbare’ eetgelegenheden bracht Ali (de chauffeur/ gids red.) ons nogal eens bij iets ‘hoger’ gekwalificeerde locaties. Ondanks de goede bedoelingen was er vaak nauwelijks ander volk en viel er niets anders te eten dan elders (rijst/ couscous/ pasta met kip/ vis), maar zaten we daar dan wel alleen en weg van de omgeving.Net zoals dat we ’s avonds waar mogelijk niet bij ons hotel aten: het is zoveel leuker om onder de mensen te komen en bij (soms erg schamele) maquis/bars een bord rijst met kip te gaan eten met een (veelal lauw) biertje. De vriendelijkheid, dankbaarheid en het enthousiasme van de mensen over de komst van die twee bijzondere ‘blancs’ was zó puur en daardoor onvergetelijk.

Burkina-Faso: het armlastige, wat bestofte en achtergebleven zusje. Hiervan blijft ons het authentieke, nog erg rurale en traditionele karakter bij: de oude dorpjes met erg levendige markten lijken zo weggeplukt uit een stripverhaal. Er was helaas één tegenvaller: de moskee van Bobo (Bobo Dioulasso red.) bleek in renovatie en stond geheel afgeschermd met stalen platen.
In Tiébélé opteerden we voor een overnachting in een schamele auberge in het dorp: slapen onder de sterren bleek onverwacht koud uit te vallen en de Afrikaanse douche en WC waren zowat de meest basic uitvoering.

We hebben genoten van de prachtige natuur, zoals bijvoorbeeld de ‘pancake-rocks’. Hier kunnen ze de vergelijking met de gelijkaardige formaties in Australië en Nieuw-Zeeland  - die we eerder al bezochten - moeiteloos doorstaan, alleen hadden we hier het rijk helemaal voor ons alleen!

Togo: parel aan de kroon; een echt onverwacht pareltje. Erg rustig (al waren er volgens onze chauffeur door politieke spanningen wel veel meer politieposten langs de weg dan anders). Het land is opvallend schoon (veel minder plastic dan in Burkina Faso) en duidelijk veel meer geëvolueerd en gestructureerd dan Burkina Faso.

Togo had zeker wat meer aandacht verdiend in ons programma, want rond Kara en Kpalimé hadden we gerust een dag extra kunnen besteden.
De grotten met de graansilo’s (grotten van Nano red.) en de smeden in Kara zijn onvergetelijk (onze grootvader was zelf smid, maar die stond 70 jaar geleden al een stuk verder dan die mannen).
Oudjaar in Kpalimé is erg goed meegevallen: eerst diner bij Bon Vivant: een Antwerpenaar met een uitgebreide collectie Belgische bieren (Trappist voor €3/fles), daarna nóg meer bier en vuurwerk in het dorp.

Benin: misschien wel het kleurrijkste deel van de reis. Wat minder formeel en afgestoft dan Togo (met z’n oude Peugeots…) en die onbegrijpelijke, bizarre Voodoo-cultuur…!

Ouidah was echt wel de moeite: we sloften daar een hele middag door de koloniale binnenstad en ontdekten er de pijnlijke slavengeschiedenis bij het slavenmonument. De Tata Somba-woningen waren wel veel minder ‘levendig’, al veel meer musea, dan die in Gaoua en Tiébélé (in Burkina Faso red.)
In Pendjari National Park hebben we grote kuddes olifanten en buffels gezien (wel vaak verstopt in het hoge gras). Spijtig genoeg geen leeuwen.
De belangrijkste ‘attractie’ bleek in dit deel van Afrika toch wel de confrontatie met de eenvoudige, armzalige dagelijkse levenswijze van de mensen: ezelskarren,  waterpompen, markten en vele lachende en spelende kinderen.

De accommodaties waren voor ons best verteerbaar, we zijn gek op die simpele, wat ‘koloniale’ hotelletjes, alleen jammer dat die vaak zo slecht onderhouden zijn. Voor ons dient een hotel sec om te slapen: een dak boven ons hoofd, een badkamer met WC en douche en een bed volstaat veelal. Dat was vrijwel overal te vinden, al kan ik me wel best voorstellen dat minder ervaren reizigers daar soms wel eens wat minder de charme van inzien.

Een speciale vermelding voor Ali, onze chauffeur/gids: een gouden gast.
Door onze vermolmde kennis van het Frans (25 jaar na de laatste lessen zat er vooral veel ruis op de lijn :-)) was een gesprek voeren van onze kant uit, niet echt makkelijk. Zeker de eerste dagen waren we nogal onzeker. Ali wist ons steeds op ons gemak te stellen en leverde op joviale en soms hilarische wijze meer dan voldoende informatie, duiding en kleur bij het programma.Kortom: u hebt er twee enthousiaste klanten bij!